Karijini National Park

(NB door gebrek aan wifi, kan ik nu pas de blogs posten)

We hebben de kust verlaten en zijn op weg gegaan naar Karijini National Park. Helaas hebben we pech met de camper, de 'huis' accu laat het afweten. 's Avonds zitten we zonder stroom. Heel onhandig! Op advies van MAUI gaan we in het stadje Tom Price bij een technisch bedrijf langs die de camper zowat stript. Ruim 3 uur zijn ze bezig en melden trots dat de storing verholpen is. We blijven een paar dagen hangen. Tom Price, vernoemd naar de hoofdingenieur, is het oudste mijnstadje in een uitgestrekt mijngebied. Vanaf de camping zien we Mt Nameless. Die top moet beklommen worden! Je zou de 1200 m hoge top in ongeveer 2 uur moeten kunnen bereiken. Jammer genoeg lukt ons dat niet. Door de hoge temperatuur (37 graden) en de lastige rotspartijen moeten we halverwege de strijd staken.

Het mijnstadje ligt aan de rand van het Karijini park, het op een na grootste nationale park in West Australie. Tot voor kort was de hoofdweg is de enige verharde weg door het park. Om de camping te bereiken verlaten we de hoofdweg en volgen we 30 km een kleine zijweg. Gelukkig is die weg sinds kort geasfalteerd. Op de laatste 3 km na dan, dat is nog gewoon 'dirt road'. Ik kan niet harder rijden dan 20 km/uur. Dan trilt en schudt de bus al als een gek, soms lijkt het alsof alles uit elkaar valt. Achter de bus is het een grote, rode stofwolk. Als we onze bestemming bereiken, zit het rode stof werkelijk in alle kieren van de bus. Het is er bloedheet.

In West Australie bestaat driekwart van de wegen uit dirt roads. Honderden kilometers lange wegen met alleen rood zand en stenen. Er wordt daarop (bijna) net zo hard wordt gereden als op verharde wegen. Tenminste, met off-road voertuigen. Bijna alle auto's hier zijn zware 4WD auto's vaak met specifiek voor die wegen gebouwde caravans. Daarmee rijden ze rustig 100 km per uur, waar wij bijna stapvoets moeten rijden.

Onze bestemming is het Karijini Eco Retreat. De naam zegt het al ECO. Dus alleen zonne-energie, het water komt uit een 800 m diepe put, het spaarzame drinkwater is gefilterd. Er zijn geen afvalbakken. Al het afval moet ieder zelf mee nemen!
Het aantal kampeerplekken is beperkt. Gelukkig is de schoolvakantie voorbij en zijn er voldoende plekken. Door de soort begroeiing en de enorme ruimte tussen de plekken heb je het idee in de outback te kamperen. Douche en wc's zijn alleen bij de receptie, een aardig eind bij onze plek vandaan. Even naar de wc lopen is er dus niet bij, maar daar staat de enorme rust weer tegenover.

Karijini staat bekend om zijn mooie gorges. Een aantal is alleen met 4WD te halen, niets voor onze bus. De Joffre gorge ligt vlak naast de camping en is redelijk makkelijk te bereiken. Een steile klauterpartij omlaag en we zitten aan een prachtig watertje tussen hoge steile wanden. De tweede gorge is vrijwel om de hoek, 60 km verderop. Ook ontzettend mooi met heel helder, aangenaam warm water en vol visjes. Sonja moest er natuurlijk een duik nemen. Jawel, het grijze koppie in het meer, da's Sonja!

Jammer genoeg bleek de accu nog steeds niet hersteld. Nog een of twee nachten blijven is dan geen optie. Het is hier om 18:00 uur al stikdonker. Zonder accu geen licht, water(pomp) of koelkast. We hebben Karijini na een nacht al moeten verlaten om op weg te gaan naar Port Hedland.

Port Hedland is een havenstad en de weg erheen gaat door een groot mijngebied. Onderweg passeren we of worden we ingehaald door enorme road trains. Toepasselijke naam voor trucks met drie, maar meestal vier aanhangers. De maximale lengte voor een road train is hier 60 m. In andere staten varieert de lengte van 27 tot 39 meter. En 60 m is lang hoor! Als zo'n road train eenmaal op gang is dan dendert de combinatie door. Tot de maximale snelheid van 110 km/uur. Plotseling remmen is onmogelijk en dat verklaart de vele dode kangoeroes, koeien en schapen die we langs de weg zien liggen. Vermoedelijk in de ochtend- of avondschemering aangereden. Dode dieren worden niet opgeruimd, die worden prooi voor de aaseters. Een dood dier langs de weg is geen fijn gezicht, laat staan dat je er een op je bumper krijgt. Gelukkig heb ik tot nog toe de overstekende kangoeroes, koeien en zelfs een keer emu' s kunnen ontwijken.

Hopelijk is er in Port Hedland een bedrijf die de accu kan repareren. Dat zou heel prettig zijn.

See you guys!