Dolfijnen in Monkey Mia
Door: Sitze
Blijf op de hoogte en volg Sitze
21 April 2018 | Australië, Denham
Op weg naar Monkey Mia doen we eerst nog Kalbarri aan in het gelijknamige National Park. Het park is niet bijster boeiend, maar het stadje is leuk. Er is een kleine braderie, waar we tot verbazing een Indonesisch vrouwtje treffen met -uiteraard- een eetstalletje. Zij vertelt dat ze pas twee jaar in Australie woont, maar dat ze geen werkvergunning krijgt. Nu runt ze een eetkraam. Dat mag dan weer wel. Nog verrassender als ze haar meisjesnaam noemt: Van der Pelt. Haar opa kwam uit Nederland. Hoe bijzonder! Nederlands spreek ze niet, ze kent alleen nog 'Opa' en 'Oma'.
We kopen twee springrolls en het moet gezegd worden, die waren meer dan voortreffelijk.
Na de korte stop verder op weg. De wegen hier zijn super saai. Zijwegen zijn er nauwelijks en soms rijd je urenlang rechtuit. Letterlijk rechtuit. We hebben ergens een stuk van zo'n 80 km kaarsrecht door gereden. Een lange streep. zelfs niet een flauwe bocht. Het kan niet moeilijk zijn om hier weg ontwerper te worden. Met een rechte liniaal kom je al een heel eind.
Monkey Mia heeft geen camping. De dichtstbijzijnde is in Denham, ongeveer 25 km voor Monkey Mia. We hebben nog nooit een camping vooraf gereserveerd, maar dit keer was dat wel slim geweest. Mede door de herfstvakantie is de camping overvol. We willen drie nachten staan en de receptie doet moeite om een plek voor ons te vinden. Dat lukt uiteindelijk, maar we moeten wel iedere dag van plek verkassen. Gelukkig is dat met onze camper geen probleem.
We horen op de camping dat de 'Dolphin experience' (klinkt toch veel beter dan 'dolfijnen voeren') omstreeks half acht begint. Vroeg opstaan dus, je weet nooit hoe druk het daar wordt. Als we in Monkey Mia aankomen is de parkeerplaats al aardig vol. We zijn dus niet de enige gekken.
We worden opgevangen door een vrijwilligster van de Dolphin Experience. Ze legt uit dat dolfijnen al sinds tientallen jaren dagelijks langskomen voor een lekker visje. Ze leven niet in gevangenschap, maar komen vanuit zee naar de kust voor een versnapering. Het geen gedresseerde dieren, dus het is niet altijd zeker of ze komen en hoe laat.
Maar al tijdens haar uitleg zien we de eerste vinnen boven water, vlak bij het strand. We tellen zomaar 10 of 11 dolfijnen. Heel langzaam voorbij zwemmend op zo'n 10 meter van het strand.
Het liefst zouden we de zee in zijn gerend om naar de dolfijnen toe te gaan. Maar iedereen wordt op afstand gehouden. We mogen maximaal tot aan onze enkels in het water komen staan. De dolfijnen zwemmen onder handbereik langs! Er wordt ons op hart gedrukt om de dolfijnen niet aan te raken. De vrijwilligster vertelt dat de dolfijnen niet echt gevoerd worden. Slechts een enkel visje, meer niet. De dolfijnen zijn zo verplicht om zelf te blijven jagen. Hoewel niet altijd dezelfde dolfijnen voor een hapje komen. zijn er wel een paar die bijna dagelijks komen. Ook het aantal verschilt. Soms komen er maar 5, een andere keer kunnen er meer dan 25 dolfijnen komen. Dat is allemaal afhankelijk van hoe ver de verschillende groepen op dat moment aan het jagen zijn.
Als we met z'n allen een lange rij tot aan de enkels in het water hebben gevormd, komt een vijftal vrijwilligers met een emmertje met vis. Ze roepen naar de dolfijnen die ze herkennen aan de tekening of de verwondingen op de rugvin. We staan vlak bij een jonge vrijwilligster met een emmertje vis. Ze staat tot haar knieën in het water en ze roept Puck. Even later zwemt er een dolfijn naast haar. Dan zwaait ze naar Sonja en vraag of die haar wil helpen om Puck te voeren. Nou, dat hoef je maar 1 keer te vragen. Ook Sonja gaat tot haar knieën de zee in en Puck komt bijna tegen haar aan zwemmen. Als ze de vis in het water houdt, hapt Puck heel voorzichtig de vis uit haar hand.
Bij de laatste vis steekt onze vrijwilligster haar arm omhoog. Alle andere vrijwilligers staan ook al met een arm omhoog. Het is een teken voor de dolfijnen dat ze de laatste hap krijgen. En ja hoor, als de dolfijnen hun laatste visje op hebben, vertrekken ze weer richting oceaan.
Het kan gebeuren dat de dolfijnen een uurtje later weer terug komen voor een lekkere snack. Of heel soms ook voor een derde keer. Maar zoals gezegd, in hun eigen natuurlijke omgeving, is het niet zeker of ze komen en ook niet op welk tijdstip.
Het blijft echt bijzonder om deze dieren op zo'n korte afstand te kunnen zien. Om ze zo in alle rust voorbij te zien zwemmen en dan weer in die eindeloze oceaan te zien verdwijnen.
Till next time, guys!
We kopen twee springrolls en het moet gezegd worden, die waren meer dan voortreffelijk.
Na de korte stop verder op weg. De wegen hier zijn super saai. Zijwegen zijn er nauwelijks en soms rijd je urenlang rechtuit. Letterlijk rechtuit. We hebben ergens een stuk van zo'n 80 km kaarsrecht door gereden. Een lange streep. zelfs niet een flauwe bocht. Het kan niet moeilijk zijn om hier weg ontwerper te worden. Met een rechte liniaal kom je al een heel eind.
Monkey Mia heeft geen camping. De dichtstbijzijnde is in Denham, ongeveer 25 km voor Monkey Mia. We hebben nog nooit een camping vooraf gereserveerd, maar dit keer was dat wel slim geweest. Mede door de herfstvakantie is de camping overvol. We willen drie nachten staan en de receptie doet moeite om een plek voor ons te vinden. Dat lukt uiteindelijk, maar we moeten wel iedere dag van plek verkassen. Gelukkig is dat met onze camper geen probleem.
We horen op de camping dat de 'Dolphin experience' (klinkt toch veel beter dan 'dolfijnen voeren') omstreeks half acht begint. Vroeg opstaan dus, je weet nooit hoe druk het daar wordt. Als we in Monkey Mia aankomen is de parkeerplaats al aardig vol. We zijn dus niet de enige gekken.
We worden opgevangen door een vrijwilligster van de Dolphin Experience. Ze legt uit dat dolfijnen al sinds tientallen jaren dagelijks langskomen voor een lekker visje. Ze leven niet in gevangenschap, maar komen vanuit zee naar de kust voor een versnapering. Het geen gedresseerde dieren, dus het is niet altijd zeker of ze komen en hoe laat.
Maar al tijdens haar uitleg zien we de eerste vinnen boven water, vlak bij het strand. We tellen zomaar 10 of 11 dolfijnen. Heel langzaam voorbij zwemmend op zo'n 10 meter van het strand.
Het liefst zouden we de zee in zijn gerend om naar de dolfijnen toe te gaan. Maar iedereen wordt op afstand gehouden. We mogen maximaal tot aan onze enkels in het water komen staan. De dolfijnen zwemmen onder handbereik langs! Er wordt ons op hart gedrukt om de dolfijnen niet aan te raken. De vrijwilligster vertelt dat de dolfijnen niet echt gevoerd worden. Slechts een enkel visje, meer niet. De dolfijnen zijn zo verplicht om zelf te blijven jagen. Hoewel niet altijd dezelfde dolfijnen voor een hapje komen. zijn er wel een paar die bijna dagelijks komen. Ook het aantal verschilt. Soms komen er maar 5, een andere keer kunnen er meer dan 25 dolfijnen komen. Dat is allemaal afhankelijk van hoe ver de verschillende groepen op dat moment aan het jagen zijn.
Als we met z'n allen een lange rij tot aan de enkels in het water hebben gevormd, komt een vijftal vrijwilligers met een emmertje met vis. Ze roepen naar de dolfijnen die ze herkennen aan de tekening of de verwondingen op de rugvin. We staan vlak bij een jonge vrijwilligster met een emmertje vis. Ze staat tot haar knieën in het water en ze roept Puck. Even later zwemt er een dolfijn naast haar. Dan zwaait ze naar Sonja en vraag of die haar wil helpen om Puck te voeren. Nou, dat hoef je maar 1 keer te vragen. Ook Sonja gaat tot haar knieën de zee in en Puck komt bijna tegen haar aan zwemmen. Als ze de vis in het water houdt, hapt Puck heel voorzichtig de vis uit haar hand.
Bij de laatste vis steekt onze vrijwilligster haar arm omhoog. Alle andere vrijwilligers staan ook al met een arm omhoog. Het is een teken voor de dolfijnen dat ze de laatste hap krijgen. En ja hoor, als de dolfijnen hun laatste visje op hebben, vertrekken ze weer richting oceaan.
Het kan gebeuren dat de dolfijnen een uurtje later weer terug komen voor een lekkere snack. Of heel soms ook voor een derde keer. Maar zoals gezegd, in hun eigen natuurlijke omgeving, is het niet zeker of ze komen en ook niet op welk tijdstip.
Het blijft echt bijzonder om deze dieren op zo'n korte afstand te kunnen zien. Om ze zo in alle rust voorbij te zien zwemmen en dan weer in die eindeloze oceaan te zien verdwijnen.
Till next time, guys!
-
21 April 2018 - 16:32
Myriam:
Oh wat een droom om te doen, geweldig!!! -
21 April 2018 - 19:56
Tony:
Hallo Sitze en Sonja,
Weer een mooi verhaal. Het zijn er wel veel die langs komen. Ze zien er niet allemaal even mooi uit. Ze hebben het dus blijkbaar wel moeilijk om het kostje bij elkaar te scharrelen.
Vroeg opstaan is volgens mij voor sitze geen straf!.
Groetjes,
Tony en Joyce -
21 April 2018 - 23:26
Franca:
Wat een prachtige ervaring is dit weer! -
22 April 2018 - 10:33
Henk En Lida:
Hallo Sonja en Sitze
Leuke foto,s van de dolfijnen,zo uit je handen eten wel bijzonder
je schreef over kaarsrechte wegen,dat is iets wat wat ik ook niet echt zoek
want die zijn hier ook iets te veel in de buurt.
Maar wie weet wat er nog allemaal komt.
Dus op naar de volgende ontwikkelingen,heel veel plezier maar weer,
ja mijn teksten zij niet zo heel lang,want het duurt heel lang bij
mij dat tikken op de computer.
nu lieve groetjes Lida en Henk. -
22 April 2018 - 15:43
Ingrid Jonkhart:
hoi Son en Sitz,
weer genoten van jullie verslag, tja ook daar is niet alles rozengeur en maneschijn, maar wel weer veel indrukken op jullie netvlies. Dolfijnen blijven een geweldige ervaring. Wij genieten van onze pup, het is een schatje en het gaat erg goed. Sinds twee dagen begint ze ondeugend te worden, stuur wat foto's geen idee of jullie die kunnen zien.
genietze,
Ingrid. -
25 April 2018 - 10:35
Kaatje:
wauw, klinkt allemaal heel mooi en leuke foto's, geweldig om dit mee te maken! veel plezier nog!!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
